.
.
.
saat 5bucuktu ve hava aydınlanmama
ısrarını sürdürüyordu. uykuma bile söz geçiremiyorken, bir gönüle girme
konusunda ne kadar basarılı olabilirdim!
asla ısınmayan eller, donuk mavi
bakıslar.. gitmiyordu gözümün önünden. gözlerimi
actıgımda görüyor, kapattıgımda daha güzelini görüyordum. yatagımın karsısındaki karanlık, sisli
ormanda da onu takip ediyordum, ne yakalama ne de kaybetme niyetindeydim. bir
yudum alıp bir adım atıyordum pesinden. her yudumda sis artıyor, her adımda mesafe
acılıyordu. en acısı da asla ulasamayacagımın farkında olmamdı. Ama
ulaşmalıydım; ayaklarına kapanıp içimdeki tüm yalnızlığı gözyaşlarımla
boşaltmalıydım. akıtacagım yaslarımla tüm vücudunu ısıtabilirdim. akıtacagım
yaslarımla ruhunu ısıtabilirdim.
.
.
.
.
.
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder